Często przy współpracy z inwestorami stajemy przed dylematem, dotyczącym wyboru posadzki do kuchni. Najczęściej wybór ten waha się pomiędzy płytkami a panelami. Na rynku dostępne są również inne rozwiązania, ale które z nich okaże się najbardziej praktyczne? W dzisiejszym poście opowiem, co trzeba wziąć pod uwagę przy wyborze posadzki do kuchni oraz przedstawię w skrócie cechy kilku najczęściej wybieranych opcji.

Podłoga w kuchni, zaraz po posadzce w strefie wejścia, jest dość mocno eksploatowana i narażona na szybkie pojawienie się śladów użytkowania. Mam na myśli np. szuranie krzesłami, ciągłe zabrudzenia, co wiąże się z częstym myciem. À propos- warto zatem mieć na uwadze, że na jasnej posadzce plamy będą bardziej widoczne niż na szarej. Z kolei czarna- ciemna- podłoga to dobre tło dla kurzu i ewentualnych jasnych produktów spożywczych- np. mąki. Jeśli jednak zdecydujesz się na białe marmurkowe płytki do kuchni, to pamiętaj, że białe fugi już po paru dniach mogą stać się bardziej widoczne- po prostu zabrudzone.

Ale odcień posadzki do kuchni nie jest najważniejszym czynnikiem, wpływającym na jej wybór. Ważna jest wytrzymałość mechaniczna– odporność na ścieranie, wilgoć, pęknięcie (uszkodzenie). Dodatkowo, jej powierzchnia musi być łatwa do utrzymania w czystości i jednocześnie odporna na plamy takie jak czerwone wino czy sok z buraków.

Czy możliwe jest wybranie takiej posadzki, która spełnia te wszystkie założenia? Oczywiście, że tak. Nie zawsze jednak będzie ona pasującym elementem do założeń stylistycznych we wnętrzu. Czy zatem estetyka będzie miała przewagę nad praktycznością? O tym zadecydujesz Ty sam- użytkownik. Najlepiej, gdyby podłoga do kuchni była ładna i trwała na lata. Jaką zatem posadzkę możesz wziąć pod uwagę?

Jeśli chodzi o wytrzymałość, to chyba to rozwiązanie nie ma konkurenta, tzn. jest najtrwalsze. Jednak nie wszystkie płytki podłogowe są takie same (glazura, gres, terakota, klinkier…)- ich parametry różnią się między sobą. Przy wyborze płytek (nie tylko do kuchni i nie tylko na podłogę) warto zwrócić uwagę na takie parametry jak:

• nasiąkliwość– płytki do użytku domowego mogą posiadać ten parametr w zakresie od 3% do 10%. Te powyżej 10% nie nadają się do użytku zewnętrznego i są to płytki ścienne,
• odporność na ścieranie– określana parametrem PEI- im większy ruch w pomieszczeniu, tym wyższa klasa ścieralność, wartość od 1 do 5, gdzie na użytek domowy wystarczy 2 lub 3 (np. do kuchni), 3 lub 4 do przedpokoju, a 5 do przestrzeni użyteczności publicznej,
• odporność na uszkodzenia mechaniczne, uderzenia, zarysowania,
• odporność na plamy i chemię- odporność na zaplamienie określa się w klasie od 1 do 5, przy czym klasa 1- plama daje zmyć się wodą, a klasa 5- potrzebny jest rozpuszczalnik (czyli powierzchnia słabo odporna na plamy),
• mrozoodporność– przy wyborze płytek do wnętrza nie musimy brać go pod uwagę :),
• antypoślizgowość– tę określa parametr R w zakresie od R9 do R13, gdzie R13 nadaje się do pomieszczeń o stałej wilgotności. Do użytku domowego, zwłaszcza do kuchni wystarczą R9, R10.

Najczęściej wybieraną płytką podłogową jest gres. Ma on bardzo dobre parametry wytrzymałościowe, a w dodatku pięknie może imitować drewno czy kamień. Sam gres dzieli się jeszcze na kilka rodzajów, które różnią się m.in. wykończeniem powierzchni. Prócz parametrów technicznych pod uwagę weź także (oczywiście!) estetykę- powierzchnia jednolita czy imitująca inny materiał, gładka czy z fakturą, błyszcząca czy matowa….?

Jeśli poszukujesz płytki drewnopodobnej polecam, aby ta miała wyczuwalną fakturę i matową powierzchnię, a wymiar był zbliżony do wymiaru deski podłogowej, czyli miał np. 90×15 cm, czy 120 x 20 cm… Płytki w takim wymiarze będą lepiej się prezentować niż te, które mają 30×60 cm. Dodatkowo, w imitacji drewnianej posadzki pomoże nieco ciemniejsza fuga niż odcień płytki.

Może najpierw wspomnę, że płytki podłogowe w kuchni nie muszą stanowić całej powierzchni posadzki. Bardzo często, przy kuchniach otwartych na część dzienną, płytki stosuje się tylko we fragmencie- w pasie na głębokość ok. 60 cm od zabudowy meblowej, lub tylko tam, gdzie znajduje się zlewozmywak, blat roboczy i płyta kuchenna. W takim przypadku płytki są także pod szafkami, a reszta posadzki to podłoga drewniana czy panele laminowane. Pamiętaj o odpowiednim sposobie połączenia dwóch różnych posadzek. W przypadku płytek i podłogi drewnianej będzie to np. wypełnienie sikafleksem, a płytek z panelami laminowanymi np. listwa metalowa (złota czy czarna stanowią piękny detal).

W zależności od formatu i wielkości płytek można ułożyć je na różne sposoby. Kilkanaście lat temu (jak nie kilkadziesiąt!) modne było kładzenie jednolitych kwadratowych kafli w karo. Tego rozwiązania już raczej nie stosują architekci wnętrz. Płytki układa się równolegle do krawędzi ścian; podłużne- prostopadle do okna. Poniżej kilka przykładów ułożenia różnych płytek, a także kilka wariantów kompozycji małej płytki prostokątnej.

Laminat jako tworzywo wykończeniowe jest bardzo odpornym materiałem. Więcej o jego właściwościach wspominam w tekście dotyczącym frontów meblowych (sprawdź post). Jest odporny na uszkodzenia mechaniczne, zarysowania, ścieranie, wysokie temperatury, chemię (delikatną), plamy. Panele laminowane również różnią się między sobą. Wpływ na jakość mają głównie takie parametry jak: klasa ścieralności i użyteczności.

Pierwszą określa się literą i cyfrą w zakresie od AC1 do AC5. AC1- bardzo słaba odporność i osobiście nie spotkałam jeszcze paneli z takim oznaczeniem. AC3, AC4- najczęściej wybierane panele do użytku domowego. Klasa AC4 może być stosowana w salonie czy nawet przedpokoju- tam, gdzie ruch jest dosyć intensywny. Czasem sprawdzą się też w budynkach użyteczności publicznej, choć do tych najtrwalszym rozwiązaniem będzie posadzka laminowana o klasie ścieralności AC5.

Klasę użyteczności oznacza się za pomocą dwóch cyfr. I tak: 21, 22, 23- to panele do użytku domowego, na co wskazuje dwójka z przodu. 31, 32, 33- do użytku publicznego, na co, analogicznie, wskazuje trójka z przodu. Druga cyfra określa stopień natężenia ruchu- im większy, tym większa cyfra (w zakresie od 1 do 3).

Niektóre modele charakteryzują się wysoką wodoszczelnością. Mogą mieć zastosowanie w kuchni, a nawet w łazience. Często jednak w tym przypadku sfazowane krawędzie nie są wyraźnie zaznaczone (bo połączenia paneli musza być szczelne)…., ale wybór należy do Ciebie- zabezpieczenie przed ryzykiem zalania czy znakomity efekt drewnianych desek?

Co do estetyki-dobrej jakości panel laminowany, imitujący drewno może „oszukać oko”. Warto zatem, aby powierzchnia miała widoczną fakturę szczotkowania, była matowa lub półmatowa oraz posiadała tzw. czterostronną V-fugę (sfazowane krawędzie). To sprawi, że ułożone panele będą bardzo dobrze „udawać” drewnianą podłogę. Na rynku dostępne są także posadzki laminowane, które imitują kamień czy beton.

Ułożenie takiej posadzki wymaga mniej pracy niż kładzenie płytek. W systemie podłogi pływającej- nie przytwierdzonej na stałe do podłoża czy ścian- panele można położyć samemu, co ułatwia budowa elementów (wpust i pióro), a co więcej tzw. system montażu „klik”.

Panele winylowe w kuchni sprawdzą się równie dobrze jak panele laminowane. Może i nawet mają przewagę w jednej cesze. Mianowicie, chodzi o akustykę, tzn. odgłos chodzenia lub upadku jakiejś rzeczy na podłogę jest o wiele mniejszy niż w przypadku paneli laminowanych. Ponadto, charakteryzują się odporną na uszkodzenia i ściernie powierzchnią. Klasy użyteczności (ścieralności) są takie same jak dla paneli laminowanych.

Posadzka winylowa jest łatwa do utrzymania w czystości oraz posiada cechę antystatyczności– to zapobiega gromadzeniu się kurzu i ładunków elektrycznych. Panele są łatwe w montażu- układa się lub klei się je bezpośrednio do podłoża. Co ważne- musi być ono równe, więc często przed położeniem trzeba wyrównać podłoże przy pomocy np. wylewki betonowej. Posadzkę winylową można położyć na już istniejącej podłodze; z podkładem lub bez. Jednak pamiętaj, że w zależności od rodzaju podłoża musi być ono odpowiednio przygotowane. Jeszcze jedną zaletą paneli winylowych jest ich łatwość w przycinaniu- nie potrzeba specjalnych narzędzi- wystarczy nóż do cięcia.

Wyżej wymienione przykłady posadzek to nie jedyne opcje dla podłogi w kuchni. Nie wspomniałam np. o posadzce drewnianej, ale wg mnie jest ona najmniej praktyczna- drewno jest materiałem miękkim i łatwym do uszkodzenia oraz utrzymania w czystości. Rzadkością jest również posadzka z żywicy epoksydowej, betonu czy mikrocementu. Najczęściej wybierane materiały na posadzkę w kuchni to płytki lub panele. Zarówno jedne, jak i drugie mają swoje ogromne zalety, ale też i małe wady. W przypadku płytek trzeba pamiętać o fudze (szybko się brudzi, trudna do utrzymania w czystości). Za to panele nie dają stuprocentowego zabezpieczenia przed przenikaniem wilgoci (wody). W projektach często inwestorzy decydują się na posadzkę z paneli laminowanych, ponieważ łączy ona przestrzeń pokoju dziennego z aneksem kuchennym. Dzięki temu powierzchnia tych dwóch stref wydaje się większa wizualnie niż w przypadku, gdy podłoga jest wydzielona dwoma różnymi materiałami. Cenowy zakres jest bardzo różny i zależy od jakości i samego producenta. Nadal masz wątpliwości? Daj znać w komentarzu, a spróbuję je rozwiać!

Fot. 1. prydumano design Fot. 2. Jeanp Philippe Delberghe Fot. 3. Khloe Arledge Fot. 4. David; grafiki, źródło: https://lodz-remont.pl/plytki-ceramiczne, https://www.castorama.pl/ukladanie-plytek-podlogowych-krok-po-kroku-ins-1051782.html